Of ik iets over betutteling wil schrijven.
In mijn jeugd worden we door overheid, priesters, leraren en ouders voortdurend aan het handje genomen. Houd rekening met een ander. Maak een praatje met je opa of de buurvrouw, blijf beleefd en zorg voor een vol spaarvarken.
Speelgoed gaat jaren mee. Onze moeders verstellen kleding, houden de stoep voor het huis schoon en gebruiken duurzame boodschappentassen. Rust, reinheid en regelmaat.
Van dat bekrompen gedoe moeten we af, denken we halverwege de jaren zestig. Vrijheid en gemak. Waarop de klad in ons normbesef komt. We lopen krom van de stress, te druk om bij opa of de buurvrouw langs te gaan. We groeien dicht door fastfood en gebrek aan beweging. Jongeren zitten tot aan hun trommelvliezen in de schulden. Vissen hebben de buik vol van plastic rommel. We kopen nutteloze prullen via Chinese websites. Dragen spotgoedkope kleding, in elkaar geflanst in brandgevaarlijke bedrijfjes in Azië, omdat we geen euro meer willen betalen en omdat we niet stil willen staan bij armoede in die verre landen. We vliegen voor een weekje naar een strand in Midden-Amerika. Geven een grote bek wanneer we onze zin niet krijgen, slaan hulpverleners in elkaar en snuiven en slikken onszelf zwakzinnig. Wat nou rekening houden met anderen? Hoezo minder landbouwgif, minder consumeren en minder stroom en water gebruiken? Waarom snelheidslimiet en wat nou minder vlees? Dat maken we zelf wel uit.
Je zal maar een van die (groot)ouders zijn die hun (klein)kinderen moeten uitleggen dat jouw gemakzucht en overconsumptie belangrijker zijn dan hun toekomst. Tja kind, vervelend dat de hele wereld nu door ons met de gebakken peren zit, maar we laten het toch graag aan jullie over om dat op te lossen, want wij willen écht geen betutteling.
En daarom hoop ik dat overheid, ouders en organisaties van weldenkende mensen ons veel meer aan het handje gaan nemen. Anders wordt het niet alleen ná, maar ook dóór ons de zondvloed.
Over de auteur
Foto: © Marjolein van Veen