Bonte bewoners

Er huizen bonte bewoners in mijn hoofd. Veel van hen zijn fijne types die mijn leven kleur en diepgang geven. Met een paar heb ik weinig op. Neem Miepje. Betweterig wicht. Werk ik aan het manuscript voor een roman, prikt zij haar vinger in mijn wang. Geen uitgever die iets in jouw uit je duim gezogen geschrijf ziet. Je bent te oud. Mensen willen boeken van sporthelden. Of hartverscheurende waargebeurde verhalen. Miepje bedoelt het goed. Ze wil me beschermen tegen teleurstelling. Ondertussen denk ik aan oplagen van honderdduizend. Aan Boek van de Maand bij DWDD. Aan literaire prijzen en verfilmingen. Luister Miepje, zeg ik. Er is niets mis met proberen je dromen uit te laten komen, op iedere leeftijd en hoe klein de slaagkans ook lijkt. Fantaseren kan altijd. Ik sla een arm om haar heen. En je weet maar nooit, zeg ik. Ze knikt. Aarzelend, dat wel.

Er is haar moeder, mevrouw Zwart. Lastiger portret. Soms overvalt ze me met een bliksembezoek, andere keren staat ze met volle bepakking voor mijn neus. Daar is ze weer, verzucht ik. Met haar gezeur dat niets goed komt. Dat alles er alleen maar slechter op zal worden en dat ik me daar maar beter bij neer kan leggen, want hopen op betere tijden is zinloos. Tijdens haar eerste visite zeg ik dat ze op moet donderen. Met haar dikke kont gaat ze bovenop me zitten. Maandenlang vecht ik om haar van me af te krijgen terwijl zij in mijn hoofd de boel kort en klein slaat. Ik leer dat een stoel aanbieden het enige is om haar tot bedaren te krijgen. Haar aanhoren zonder me iets aan te trekken van wat ze me wijs wil maken. Ze kan er niet tegen wanneer ik haar geen aandacht geef. Dan komt ze na een hoop getreuzel omhoog en vertrekt. Dag, mevrouw Zwart.