Het einde van het jaar is het perfecte moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Traditiegetrouw is het dan de tijd voor eindejaarslijstjes, verkiezingen en jaaroverzichten. We krijgen daarmee antwoord op vragen als: ‘Wat is er gebeurd dit jaar?’, ‘Wat leefde er onder de mensen? en ‘Wie heeft er indruk gemaakt? Maar waarom hebben we eigenlijk de neiging om aan het einde van het jaar al onze waardering en ervaringen in vakjes en lijstjes te stoppen? Feiten en cijfers scheppen dan misschien orde in de chaos om ons heen, maar ze blijven niet hangen in ons brein. Een goed verhaal wel.
Een goed verhaal kan mensen raken en zelfs in beweging zetten. Het afgelopen jaar heb ik dit zelf ervaren. Persoonlijke verhalen van anderen hebben mij nieuwe perspectieven gebracht en me geholpen bij het helder krijgen van mijn eigen persoonlijke missie. Eén van mijn favorieten is het verhaal van Kim Spierenburg. Ik deel het graag met jullie. Zie het als mijn bijdrage aan de eindejaarslijstjes-gekte.
Het verhaal van Kim Spierenburg
Ik hoorde het verhaal van Kim Spierenburg voor het eerst tijdens het congres Zorgberoepen 2030. Op het podium stond een mooie jonge studente in een prachtige knalrode jurk met een viool in haar hand. Kim vertelde dat ze aan het conservatorium studeerde en dat ze er van droomde om van vioolspelen haar vak te maken. Niet alleen omdat ze een passie voor haar viool heeft, maar ook omdat
het haar fysiek helpt. Ze heeft namelijk een zeldzame auto-immuunziekte. Daardoor heeft ze veel pijn in haar gewrichten, spieren en huid en is ze extreem moe, maar als ze viool speelt gebeurt er iets bijzonders. De trillingen van haar viool zorgen ervoor dat ze de pijn even niet voelt en ze krijgt er nieuwe energie van. Ze besteedt al haar tijd en spaarzame energie aan muziek en maakt dromen waar die anderen niet voor haar zagen weggelegd. Dankzij haar veerkracht en doorzettingsvermogen. Klik hier voor haar TEDx-talk als je haar zelf wilt horen spreken.
Dit verhaal heeft mij doen inzien hoe krachtig het denken in mogelijkheden kan zijn. Dat Kim weet waarvoor ze ’s-ochtends haar bed uitkomt, speelt hierbij een belangrijke rol. Voor haar viool is ze gemotiveerd om door te gaan, ook als het leven even moeilijker is. Het heeft zelfs geleid tot verbetering van lichaamsfuncties en de behoefte daar iets aan te doen. Ze heeft zichzelf weer leren staan en lopen omdat dit van een violiste gevraagd wordt. En toen ze afgelopen jaar een periode niet meer in staat was om viool te spelen, heeft ze met bewonderenswaardige creativiteit en discipline zichzelf weer teruggevochten. Gewoon omdat het haar doel is om datgene te kunnen blijven doen wat het leven betekenisvol maakt. [pullquote align=”left” cite=”” link=”” color=”#1cbac8″ class=”” size=”18″]”De grootste beperking zit vaak in je eigen hoofd”
Kim Spierenburg[/pullquote]En draait het daar ook niet om bij het proces van ouder worden? Dat je ondanks leeftijd of beperkingen de dingen kunt blijven doen die voor jou persoonlijk het leven de moeite waard maken? Ik zie veel overeenkomsten.
Kim heeft er sinds kort een nieuw doel bij. Ze wil jongeren met een beperking helpen hun ambities waar te maken. Door te denken in mogelijkheden. Ik zie nog een doelgroep voor me; de ouder wordende mens. Eén van míjn dromen is om daar met Kim eens over te sparren.
Andere veelgelezen artikelen