Verbinding is een rode draad in al mijn werk. Ik vind het heerlijk om 1:1 met mensen te werken, maar ik geloof ook heel sterk in de kracht van verbinding tussen mensen. Daarom werk ik ook graag met groepen. Waar mensen met de juiste intentie bij elkaar zijn, ontstaat altijd iets bijzonders. Er komt dan een energie los die met iedereen iets doet. Hiermee kunnen we bergen verzetten, en het geeft ons een gevoel van erbij horen, ertoe doen en samenwerken aan iets groters dan onszelf.
Hoi, ik ben Roselinde
Hoe het begon.. zo’n 15 jaar geleden
Als vrijwilliger in een zorginstelling zag ik hoe bewoners daar de verbinding kwijt waren met zichzelf en anderen. Het raakte me (lees onderaan deze pagina hoe ik me hiervan bewust werd). Het was voor mij het begin van een leerzame ontdekkingsreis (en die nog zeker even doorgaat). De reis begon met de vraag hoe het komt dat deze oude mensen de verbinding met de samenleving kwijtraken. Ligt dat aan het ‘systeem’ van de zorginstelling, en welke rol heeft de samenleving en de oudere zelf hierin?
Wat ik leerde over verbroken verbindingen..
Door toegepaste gerontologie te gaan studeren, leerde ik over het proces van ouder worden en de levensloop. En hoe belangrijk de rol van beeldvorming en ons eigen zelfbeeld is om je verbonden te kunnen voelen. Door veel ouderen te interviewen zag ik de verschillen tussen de mensen die verbonden bleven en degenen die in een neerwaartse spiraal terechtkwamen. Ik leerde dat het verbreken van verbinding al veel eerder in het leven begint, en ik raakte geïnteresseerd in de vraag hoe je verbroken verbindingen kunt voorkomen, en hoe je ze kan herstellen.
Hoe we onze samenleving inrichten is van belang
Ik las over inheemse volkeren die in andere samenlevingsvormen met een dieper gevoel van verbondenheid en een andere kijk op de wereld leven. En ging daardoor kritischer kijken naar onze eigen samenleving en mijn eigen keuzes, overtuigingen en patronen. Dit bracht me naast beroepsmatige kennis ook enorm veel persoonlijke groei. Door me erin te verdiepen ontstond ook het verlangen om mijn eigen leven anders in te richten, meer in verbinding met mezelf, met anderen en met natuur. Ik vertel je er graag meer over.
Mijn missie
Deze bijzondere tijd heeft veel mensen aan het denken gezet over wat nu echt belangrijk is in het leven. We zien hoe alles met elkaar verbonden is, en dat verbondenheid de grote gemene deler is die ons welzijn bepaalt. De volgende stap is daar naar handelen.
Het is mijn missie om daar een bijdrage aan te leveren door mensen individueel te begeleiden, en door mensen samen te brengen en de kracht van het collectief te benutten.
Mijn eerste ervaring
in een zorginstelling
Jaren geleden deed ik vrijwilligerswerk in een verpleeghuis. Als de avondmaaltijd op de afdeling werd gebracht dan hielp ik met uitserveren. Ik hielp ook mensen bij het eten wanneer ze dit zelf niet meer konden. Er waren meerdere mensen die hulp nodig hadden maar ik werd vaak ingedeeld bij dezelfde bewoonster. Een oudere nette dame in een rolstoel die moeilijk kon praten en om de een of andere reden altijd ging stralen als ik bij haar kwam zitten. Ik voelde me vereerd dat zij mijn gezelschap zo op prijs stelde. Ze noemde mij altijd ‘haar vriendin’. Begrijpen deed ik dat toen niet zo goed. Onze gesprekken gingen toch maar gewoon over koetjes en kalfjes: het weer, onze families en de dingen die we die week gedaan hadden. Of eigenlijk de dingen die ik gedaan had, want mevrouw kwam niet meer zoveel buiten.
Ze kon moeilijk praten en veel interactie met de andere bewoners was er niet. Haar man was overleden en haar kinderen kwamen niet zo vaak. Die hadden hun eigen leven. Zij voelde dat ik me met haar verbond en oprechte aandacht had voor haar. Andere bewoners zagen dit ook en gingen klagen bij de verzorging. Zij wilden ook wel eens door mij geholpen worden.
Het maakte indruk om te zien hoeveel bewoners van dat verpleeghuis buiten onze samenleving stonden. Deze mensen waren niet alleen de verbinding met hun omgeving kwijtgeraakt maar leken ook niet meer verbonden met zichzelf.