Jaren geleden deed ik vrijwilligerswerk in een verpleeghuis. Als de avondmaaltijd op de afdeling werd gebracht dan hielp ik met uitserveren. Ik hielp ook mensen bij het eten wanneer ze dit zelf niet meer konden. Er waren meerdere mensen die hulp nodig hadden maar ik werd vaak ingedeeld bij dezelfde bewoonster. Een oudere nette dame in een rolstoel die moeilijk kon praten en om de een of andere reden altijd ging stralen als ik bij haar kwam zitten. Ik voelde me vereerd dat zij mijn gezelschap zo op prijs stelde. Ze noemde mij altijd ‘haar vriendin’. Begrijpen deed ik dat toen niet zo goed. Onze gesprekken gingen toch maar gewoon over koetjes en kalfjes: het weer, onze families en de dingen die we die week gedaan hadden. Of eigenlijk de dingen die ik gedaan had, want mevrouw kwam niet meer zoveel buiten. Ze kon moeilijk praten en veel interactie met de andere bewoners was er niet. Haar man was overleden en haar kinderen kwamen niet zo vaak. Die hadden hun eigen leven. Zij voelde dat ik me met haar verbond en oprechte aandacht had voor haar. Andere bewoners zagen dit ook en gingen klagen bij de verzorging. Zij wilden ook wel eens door mij geholpen worden. Het maakte indruk om te zien hoeveel bewoners van dat verpleeghuis buiten onze samenleving stonden. Deze mensen waren niet alleen de verbinding met hun omgeving kwijtgeraakt maar leken ook niet meer verbonden met zichzelf.

Hoe komt het toch dat mensen op een zeker moment hun LEEF-tijd niet meer (kunnen) vieren? Waarom is onze samenleving zo onvriendelijk ingericht voor de oudere medemens? Kunnen we niet anders kijken naar ouder worden in onze samenleving? Vanaf die tijd ging ik me meer en meer verbazen over de manier waarop we in onze samenleving omgaan met veroudering en ouderen. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik op latere leeftijd de studie  toegepaste gerontologie ben gaan volgen.